Maria Grzegorzewska urodziła się 18 kwietnia 1888 r. we wsi Wołucza blisko Rawy Mazowieckiej. Jej rodzicami byli Adolf i Felicja z Bohdanowiczów Grzegorzewscy, którzy w tamtym czasie dzierżawili majątek Wołcza.
Studiowała nauki przyrodnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, pedagogikę w Brukseli i psychologię na Sorbonie, gdzie w 1916 r. uzyskała tytuł doktora filozofii. W Paryżu również podjęła ważną życiową decyzję – postanowiła poświęcić się pracy nad osobami niepełnosprawnymi intelektualnie.
Maria Grzegorzewska tworzyła podstawy pedagogiki specjalnego jako gałęzi nauk pedagogicznych. W 1922 r. zorganizowała Instytut Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. W latach 1930-1935 kierowała Państwowym Instytutem Nauczycielskim. W czasie okupacji prowadziła tajne nauczanie. Pod pseudonimem Narcyza prowadziła działalność konspiracyjną w Armii Krajowej. Brała udział w Powstaniu Warszawskim. W sierpniu 1944 r. trafiła do obozu w Pruszkowie, skąd po krótkim pobycie udało się jej uciec.
Maria Grzegorzewska jako pierwsza w Polsce podjęła systematyczne badania nad zagadnieniami pedagogiki niepełnosprawnych. Szczególnym zainteresowaniem otaczała dzieci z dysfunkcjami rozwojowymi , wymagające szczególnej troski. Opracowała oryginalną metodę nauczania, która nosi nazwę „Metoda ośrodków pracy”.
Zmarła w nocy z 6 na 7 maja 1967 r. Pochowano ją w Alei Zasłużonych na warszawskich Powązkach. Była osobą charyzmatyczną, wzorcem etycznym dla wielu ludzi. Jej nazwisko na zawsze stało się synonimem pomocy i opieki niesionej osobom niepełnosprawnym.